Mount Taranaki
Door: Erik
Blijf op de hoogte en volg erik en mies
17 April 2014 | Nieuw Zeeland, New Plymouth
De grote en toch wel spannende dag was daar, we begonnen aan onze tocht naar de 2518 meter hoge krater van Mount Taranaki. Een van de zwaarste en toch ook wel gevaarlijkste dag wandelingen van Nieuw Zeeland, welke alleen in de maanden Januarie, Februarie, Maart en begin April mogelijk is (tenzij je een ervaren berg beklimmer bent met ijsbijlen en spijkerboots). Maar we waren er klaar voor en om half 8 stonden we aan het begin van de track. Ons eerste doel was de mounteneers hut bereiken op 1570 meter hoogte was gestationeerd. Met goede hoop en begonnen we aan ons avontuur. De berg was nog bewolkt maar we konden de kuststrook en New Plymouth zien liggen, hopende dat de wolken later zouden verdwijnen.
A fijn, we begonnen met de klim naar de hut. Het pad begon al snel te klimmen en we hadden door dat we de hele tijd omhoog moesten lopen. De knop werd omgezet en met regelmatige stops vervolgden we het pad omhoog. Tot we bij een betonnen pad kwamen, hier moesten we toch wel even slikken want dit liep wel heel stijl omhoog. Ik had geen geodriehoek bij me maar de hoek van 25 graden moest het toch wel zijn. Er kwam geen eind aan pfff... Hoger en hoger klommen we tot we op een gegeven moment de wolkengrens hadden bereikt. Het zicht was gelukkig nog wel aardig voor de hike zelf (50 meter) maar het uitzicht hield hier wel op. Na anderhalf uur bereikte we de hut. Hier even wat eten en de benen wat rust geven, want onze kuiten stonden ongeveer in de fik! En dit was nog het makkelijke gedeelte...
Vanaf de hut naar de top was het nog grofweg 1000 meter hoogte verschil, waar je volgens de verschafte informatie 3 uur over deed. Uit ervaring zijn de tijdsinschattingen ruim genomen, maar toch bereiden we ons mentaal voor op nog 3 uur klimmen. Het pad vanaf de hut was veranderd in een halve meter breed kiezelpad met zo nu en dan een houten trap. Dit volgde zich een half uur tot we bij een rotsen partij kwamen. Hier begon het mounteneers gedeelte, zonder heel duidelijk voorgevormd pad, waar jezelf je richting moest bepalen langs de oranje palen. Ons werd van te voren op het hart gedrukt dat we moesten omdraaien indien het zicht zo slecht was dat je palen niet meer kon zien. Het zicht was niet optimaal maar we konden tot nu toe wel 2 palen voor ons uit zien staan.
Nog een half uur verder en hadden ons een weg gebaand over rotsen en stenen naar de lange trap. Deze trap was het laatste menselijk gemaakte stuk richting de top en aan het einde was het verder op de gestolde lava stroom. Echter waren we nog niet zo ver, eerst maar de trap overwinnen en daarna kijken we wel verder. Helaas werd het weer er niet beter op. De bewolking werd dikker en de nevel maakte alles goed nat. Maar hopend op beter weer, liepen we verder de trap op.
Bij de lavastroom aangekomen wisten we dat we op de helft waren, dit was het enigste pluspuntje want de hellingsgraad was op het moment zo stijl geworden dat je zo nu en dan toch wel je handen nodig had om verder te kunnen. De ondergrond was veranderd van stevige rotsen in los gruis en zand. Het zag er allemaal best beangstigend uit zo hoog, stijl, weinig zicht en nat. Een uur zijn we verder geklommen en op dit punt moesten we toch in de buurt gaan komen van de krater of in ieder geval de grens van de top die met een dun laagje ijs en sneeuw was te herkennen. Maar helaas we hebben onze expeditie gestaakt, de wind begon sterker te worden en de regen heviger. We vonden het beiden onverantwoordelijk om verder te gaan. We hebben onze denk beeldige vlag op, we schatten 200 m van de top in de grond gestoken. Lichtelijk teleurgesteld zijn we naar beneden gegaan, maar toen we heelhuids bij de auto kwamen, hadden we toch wel een heel voldaan gevoel over ons avontuur op Mount Taranaki!!
Xxx
A fijn, we begonnen met de klim naar de hut. Het pad begon al snel te klimmen en we hadden door dat we de hele tijd omhoog moesten lopen. De knop werd omgezet en met regelmatige stops vervolgden we het pad omhoog. Tot we bij een betonnen pad kwamen, hier moesten we toch wel even slikken want dit liep wel heel stijl omhoog. Ik had geen geodriehoek bij me maar de hoek van 25 graden moest het toch wel zijn. Er kwam geen eind aan pfff... Hoger en hoger klommen we tot we op een gegeven moment de wolkengrens hadden bereikt. Het zicht was gelukkig nog wel aardig voor de hike zelf (50 meter) maar het uitzicht hield hier wel op. Na anderhalf uur bereikte we de hut. Hier even wat eten en de benen wat rust geven, want onze kuiten stonden ongeveer in de fik! En dit was nog het makkelijke gedeelte...
Vanaf de hut naar de top was het nog grofweg 1000 meter hoogte verschil, waar je volgens de verschafte informatie 3 uur over deed. Uit ervaring zijn de tijdsinschattingen ruim genomen, maar toch bereiden we ons mentaal voor op nog 3 uur klimmen. Het pad vanaf de hut was veranderd in een halve meter breed kiezelpad met zo nu en dan een houten trap. Dit volgde zich een half uur tot we bij een rotsen partij kwamen. Hier begon het mounteneers gedeelte, zonder heel duidelijk voorgevormd pad, waar jezelf je richting moest bepalen langs de oranje palen. Ons werd van te voren op het hart gedrukt dat we moesten omdraaien indien het zicht zo slecht was dat je palen niet meer kon zien. Het zicht was niet optimaal maar we konden tot nu toe wel 2 palen voor ons uit zien staan.
Nog een half uur verder en hadden ons een weg gebaand over rotsen en stenen naar de lange trap. Deze trap was het laatste menselijk gemaakte stuk richting de top en aan het einde was het verder op de gestolde lava stroom. Echter waren we nog niet zo ver, eerst maar de trap overwinnen en daarna kijken we wel verder. Helaas werd het weer er niet beter op. De bewolking werd dikker en de nevel maakte alles goed nat. Maar hopend op beter weer, liepen we verder de trap op.
Bij de lavastroom aangekomen wisten we dat we op de helft waren, dit was het enigste pluspuntje want de hellingsgraad was op het moment zo stijl geworden dat je zo nu en dan toch wel je handen nodig had om verder te kunnen. De ondergrond was veranderd van stevige rotsen in los gruis en zand. Het zag er allemaal best beangstigend uit zo hoog, stijl, weinig zicht en nat. Een uur zijn we verder geklommen en op dit punt moesten we toch in de buurt gaan komen van de krater of in ieder geval de grens van de top die met een dun laagje ijs en sneeuw was te herkennen. Maar helaas we hebben onze expeditie gestaakt, de wind begon sterker te worden en de regen heviger. We vonden het beiden onverantwoordelijk om verder te gaan. We hebben onze denk beeldige vlag op, we schatten 200 m van de top in de grond gestoken. Lichtelijk teleurgesteld zijn we naar beneden gegaan, maar toen we heelhuids bij de auto kwamen, hadden we toch wel een heel voldaan gevoel over ons avontuur op Mount Taranaki!!
Xxx
-
17 April 2014 - 08:11
San:
Heel verstandig dat jullie terug zijn gegaan.
In het eerste stukje van je verhaal had ik al zoiets van ga terug. Met je zwaarste en gevaarlijkste bergbeklimming.
Geniet nog ff.
xxx tante San -
17 April 2014 - 18:10
Yvon:
Poesies !
Geintje, weer een \/ op jullie todolist, super
Hopelijk gaat het zonnetje nou ook weer eens een poosje schijnen ! X -
17 April 2014 - 19:59
Marlowe:
Verstandige hikers zijn jullie ook zeg!
Fijn dat jullie in ieder geval heelhuids zijn terug gekomen.
Klinkt echt super dik! Ook iets voor mij? met me sjek conditie? :p
Groetjes xxx -
17 April 2014 - 20:43
Je Moeder En Ik.:
Zwaar balen dat jullie niet de top hebben gehaald. Maar goed het gevoel dat jullie over hadden was voldaan. En dat is het belangrijkste en beter dat dan dat het mis gaat.
Jullie foto's zijn mooi hoor. Blijf vooral genieten!
Leuk jullie weer eff gesproken te hebben vanochtend. Prettige verjaardag alvast gewenst, en we nemen een borrel op je/ jullie gezondheid.
Groepjes ons. -
17 April 2014 - 20:53
Mama En Papa:
Volwassen houding hoor, jullie hebben tenslotte maar een leven.
Mies alvast gefeliciteerd met je 23ste verjaardag, we zullen een lekker taartje eten zaterdag. Veel plezier nog. Wij rijden morgen naar belgrado, dat ligt in servie. Xxx -
18 April 2014 - 11:04
De Steekies:
Wat een spannend verslag. Ik vind het stoer dat jullie zo een eind gekomen zijn ! -
18 April 2014 - 11:05
De Steekies:
Wat een spannend verhaal. Ik vind het stoer dat jullie zo ver zijn gekomen! -
26 April 2014 - 00:40
Cocky:
Alleen maar respect! Fijn dat jullie over zoveel ge"zon"d verstand beschikken.
Ik moet naar bed maar nog even het laatste verslag.
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
