Kiwi's geluk en team blue

De volgende morgen gingen we naar de garage in Keri Keri voor de WoF test. Hier moest de tomaat een tal van medogeloze tests ondergaan om het WOF verlenging te krijgen. Echt medogeloos... het banden profiel, de lichten, ruitenwissers, reflectoren en ohja een lampje schijnen onder de auto, zoals we al eerder hadden ervaren monteurs worden hier waarschijnlijk al na de basisschool gewerfd. De tomaat werd goed gekeurd en de WoF verlengd, Bill en Gerry namen ons uit lunchen en al snel stak Bill met een grijns zijn hand uit. 'We will take it and you can drop him off when you're done'. Wat!? we hadden de tomaat verkocht zonder prijs onderhandelingen en we mochten hem nog een maand gebruiken tot dat we klaar waren, prachtige mensen!! En dan nog iets ze wilden ons met alle plezier de laatste dagen in huis nemen om vervolgens ons 300 km verder, af te zetten op het vliegveld! Dit soort mensen bestaan nog steeds, helemaal geweldig!
​
's Avonds werden we gebeld dat ook ik mocht beginnen in de Kiwi's (jammer, vissen met Hayden was een prima tijdverdrijf), echter wel in een ander team. Gelukkig werken er meerdere teams in dezelfde plantages waardoor we wel samen konden rijden. Ik mocht in Team Blue bij supervisor Gav, een enthousiaste vent van 33. Al snel kreeg ik in de gaten dat ik de enige (op Gav na) niet-maori was in het team. Ook had ik snel door dat dit team het snelste team was van heel Orangewood. Niet normaal hoe snel die lui konden plukken zonder de kiwivruchten te beschadigen. Gelukkig was iedereen heel aardig en bereid om de fijne kneepjes van het vak uit te leggen. Je moest zo snel mogelijk je tas vullen met kiwis zonder ze te beschadigen, de tas legen in een kar, waar ze vervolgens door een controleur en Gaf werden gecheckt op schade.
​
In het begin ging alles me gemakkelijk af we werden gevraagd om halve tassen te plukken vanwege de nog natte vruchten, vochtige vruchten zijn namelijk gevoeliger voor schade zoals scuffs, broken beaks en punctures. Ik kon het tempo redelijk bij houden en de tassen voelden niet al te zwaar aan, tot dat Gav het signaal gaf 'FULL BAGS' en weg was iedereen. Als bezetenen begonnen mensen 2, 3 kiwis per hand te plukken en de tassen tot de nok te vullen. Al snel ging het me niet meer zo gemakkelijk af en begon ik het gewicht van de tassen te voelen (20 a 25 kg). Maar ik kwam uit het agrarisch hoogstaand Westland dus ik liet me niet kisten en wat als ik langzamer dan Mies bleek te zijn... Knallen dus!
​
Mies had zich ondertussen ontwikkeld als steunpilaar van haar team, dit mede omdat haar team vooral bestond uit zeer luie werknemers integendeel tot mijn team. Echter wilden we graag bij elkaar in het team en het liefst in Team Blue. Na 4 dagen had Gav, Mies eindelijk van het andere team los weten te wrikken en konden we samen bikkelen in Team Blue. En bikkelen deden we, geen vrije dagen zeven dagen in de week. De dagen werden zwaarder en zwaarder en we begonnen nekspieren te ontwikkelen waar gemiddelde rugbyers u tegen zeggen. Tot de tiende dag op rij... de vrijheid van de vakantie, het gebroken lichaam en de mogelijkheid om te whoofen, deed ons besluiten er een punt achter te zetten. We hadden wel weer genoeg bij elkaar verdiend en zo heel veel hielden we per dag niet over wanneer je accomodatie, benzine en eten ervan af trok. Dus besloten we minimaal te gaan leven op Aroha Island. Hayden was zeer blij dat we hadden besloten om op het eiland te komen whoofen (3 uurtjes werken in ruil voor gratis verblijf) want hij had nog wat projecten liggen.
​
Nog even genieten van de laatste twee weken in Nieuw Zeeland.
​
Groetjes
​
Potige en Potige smurf
​