Regen, whanganui en Taranaki

We vervolgden onze reis in het Noordereiland richting Kapiti Beach. Hier hoopten we het Kapiti Island te kunnen bezoeken. Een eiland net zoals Ulva Island bij Stewart Island, een eiland zonder natuurlijke roofdieren voor de spotted kiwi en Takahe (blauwe dodo). We hadden hier een goede kans om beide dieren in het wild te spotten. Echter hadden de weergoden andere ideeën, we hebben het twee keer geprobeerd en iedere keer was het of te slecht weer of te weinig aanmeldingen om uit te varen. Pfff... Het weer valt niet mee in het Noordereiland.
​
Er zat niks anders op dan onze reis te vervolgen richting Whanganui. Een stadje wat aan de gelijknamige rivier is gelegen. En toegang geeft aan het Whanganui National Park, ook hier hebben we veelal moeten schuilen voor het slechte weer en bevonden ons vaak in de tv lounge van de camping. Hier hadden we het heel gezellig gehad met een nieuw zeelandse familie die ons met open armen aan tafel ontvingen. Hier hebben we kennisgemaakt met de Native Stew, deze moesten we proberen samen met een indiaase rijsttafel. Beiden waren heel lekker, vooral de Stew was een meatlovers feestmaal met hert, geit en varken.
​
De volgende dag zijn we er dan toch op uit gegaan, om op hoop van zege, droog een wandeling te kunnen maken. Een wandeling die mooi langs in het nationaal park was gelegen. Echter waren we wat laat vertrokken van de camping en bleek de wandeling nog eens anderhalf uur ver te zijn. We kwamen aan om kwart voor vijf bij de 2 uur durende track en om 6 uur is het donker, mies vond het niet zo nodig om hem nog te lopen. Maar het was eindelijk droog en we waren eindelijk weer bij een track richting een gave lookout. Dus ik moest en zou hem doen. 'Best, alleen als je voor kwart voor 6 weer terug bent, wamt ik ga je niet in het donker halen'. Ok geen tijd te verliezen en ik sprintte de track op. Even joggen tegen de berg op pfff dat viel niet mee, maar ik was vastberaden om voor de tijd alles te hebben gezien. Alle frustratie van de afgelopen tijd over het weer kwam er allemaal uit. En binnen 30 minuten was ik op de top, hier even bijkomen en genieten van het uitzicht! Om vervolgens weer naar beneden te gaan. Dit ging een stuk sneller en voor kwart voor zes was ik weer terug. Dat deed me goed na al dat binnen zitten!
​
De volgende dag reden we richting Taranaki een gebied waar New Plymouth in de schaduw van Mt taranaki is gelegen. Mt Taranaki is een prachtige kegelvormige vulkaan van 2518 m hoog en deze hadden we na ons Tongoriro avontuur niet meer gezien. Onderweg was het weer heel wisselvallig, het ene moment was het licht bewolkt met een waterig zonnetje en het andere moment kwam het met bakken uit de hemel. Maar gelukkig toen we in de buurt van Mt Taranaki kwamen was het even helder, waardoor we goed de top konden zien. Deze was, zo bleek, de afgelopen 5 dagen niet zichtbaar geweest.
​
​
Ik weet niet of het kegelvormige vulkanen zijn of het gebrek aan beweging, wat bij ons het avontuurlijk gevoel voedt want we wilden beide vurig bekijken of we niet op de vulkaan konden lopen. En heel toevallig kon dit... De summit walk van 8-10 uur werd ons nieuwe avontuur in de planning. Eerst maar even richting het mount village rijden op 1100 meter hoogte, waar we ons konden voorbereiden op de loodzware mounteneers track richting de krater. Veel in lezen, korte wandelingen maken en spullen in orde maken. Morgen werd het 1 van de laatste mogelijkheden van het seizoen om de track te belopen zonder ijsbijlen en spijkerboots. Hopelijk kunnen we het aan!
​
Xxx
​
Erik en Mies

​