Dag 2 tongariro national park

Dag 2 overwinning, kapot gaan, puur geluk en een ware hel.

Na een zeer goede nacht met minstens 9 uur slaap begonnen we met de juiste instelling aan deze dag, 'het wordt zwaar, lang en een ware uitputtingsslag'. 1 liter en 1 kilo lichter wisten we de tassen zo op te doen dat de contactpunten perfect zaten, wat bleek we hadden gisteren beide onze jassen tussen de heupbeugels laten zitten en precies daar zaten verstopte knopen die de blauwe plekken veroorzaakten! Dit alles deed ons goed en het eerste uur verliep voorspoedig. Even nog een pauze voor een kiwi en een müsli reep en we konden verder. Wat opviel aan vandaag, in tegenstelling tot gister, was dat het erg druk was! Het bleek deze tocht ook als dag tocht kon worden belopen. Plus het was stralend weer en zaterdag dus we liepen in polonaise de route! Na het eerste uur kwam het grootste obstakel, een klim met 750 meter hoogte verschil, slik... Gelukkig waren we niet alleen. En al snel ontdekte we een viertal Nederlanders (50ers) uit Texel die ook met bibberende knietjes naar de stijle helling stonden te kijken. Zij deden de dagloop en hadden daardoor geen backpack op.

We begonnen aan de klim, 100 meter omhoog pauze, 100 meter omhoog pauze, enzo gingen we omhoog. Bij iedere pauze kwamen de Nederlanders weer voorbij waardoor we elkaar omhoog hielpen en aanmoedigde. Kapot gingen we, de laatste meters konden we niet meer, maar uiteindelijk bereikte we dan toch echt de top! Ja we hadden het gedaan, een overwinning op onszelf hadden we geleverd wat ons een geweldige boost gaf. De rest van de dag kon namelijk niet slechter worden, kwa hellingen. Even genieten van het uitzicht en alle indrukken tot je nemen, geweldig. We hadden nu de keuze, of gelijk verder gaan met de main track of een 3 uur durende Side track nemen naar de top van de vulkaan. Aangezien de main track nog 6 uur (volgens de doc) zou duren hebben we de Side track overgeslagen.

Verder door de south crater welke heerlijk egale grond had, ja we konden op dat moment de wereld aan haha! Op naar de rand van de krater waar ons een zeer spectaculair uitzicht te wachten stond. Ik zal niet in gaan op de details maar de foto's doen onder voor de werkelijke overweldiging van het uitzicht! Super. Op naar de volgende etappe, deze keer hadden we een klim van 200 meter verschil over zeer riskante paden. Veel reizigers hadden moeite met de risico's van het schuine pad met losse steentjes die afliep richting de afgrond. Wij zijn gelukkig heel huids en best vlot eroverheen gegaan. Veel mede wandelaars hadden wat meer aanmoedigingen nodig. Boven aan was er weer een keuze voor een Side trail. Deze keer een 1,20 uur durende hike naar de summit van de tongariro berg. Omdat we de summit van de grote vulkaan niet hadden gedaan wilde ik deze wel echt graag doen. Mies wilde echter niet, waardoor ik de hike zonder backpack kon doen. Ik kreeg alleen nog wel even te horen, met een strenge blik, dat ik binnen een uur terug moest zijn. Oftewel geen tijd te verliezen, snel de eerste berg top overheen. En ik voelde me licht als een veertje zonder die loodzware tas, als een doorgewinterde steenbok rende en sprong ik over de track. Binnen 20 minuten had ik de top van tongariro bereikt en wat een uitzicht stond me daar te wachten! Ik kon de grote vulkaan zien en daarnaast de besneeuwde top van de Ruapehu (zie foto). Snel wat foto's en weer terug binnen 50 minuten was ik weer bij mies.

Over de top naar de emerald lakes, vulkaan meren. Bij de meren scheiden de wegen van de circuit lopers (wij) en de daglopers. We waren op dit punt voorbij het halfway point van onze gehele track, wat ons ook weer een boost gaf voor de laatste 2 uur van de wandeling. Deze verliep voorspoedig en voordat we het wisten zat deze dag er alweer op. Een geweldig gevoel hielden we over aan deze stralende dag! Snel de tent opzetten op een 'mooi' open stuk land en eten.

Maar zo geweldig als de dag was, zo verschrikkelijk was de nacht die volgde!! Om 0:20 begon het te waaien. En ons mooie open stuk grond werd een natuurlijke windtunnel. Later hebben we gehoord dat we winden van dik 65 km/h over ons heen kregen. En onze tent zonder storm boog kan maar winden van Max 55 km/h aan. Wat resulteerde in losschietende haringen... 1 hel! Ik heb een uur lang lava stenen lopen sjouwen ter versteviging van de hoekpunten en haringen. Met dit extra gewicht op de hoekpunten en haringen bleek de tent opgewassen tegen de rukwinden. Voor anderhalf uur dan tenminste.... want 1 steen lag te dicht tegen een span draad, waardoor deze draad kapot werd gesneden. Hoppa weer met men zaklamp naar buiten om de draden te verstevigen. Oftewel we hebben de nacht ongeveer 3 uurtjes geslapen.

Puur geluk en een ware hel, we onthouden beiden.